25 Σεπτεμβρίου, 2009

H προεκλογική οιμωγή της Κασσάνδρας!!!





Αχ, Ελλάδα!




Γραμμένο πολλά χρόνια πριν, θεωρώ ότι εξακολουθεί να αντικατοπτρίζει την ελληνική πραγματικότητα. Για το λόγο αυτό και το δημοσιεύω. Είναι στίχοι που αναζητούν να γίνουνε τραγούδι. Μα λείπει η μουσική.

Προτείνω να το σιγοτραγουδήσει ο καθένας, επινοώντας αυθόρμητα τη μελωδία και το ρυθμό που του ταιριάζει, διαλέγοντας τις παύσεις και τις εξάρσεις, φορτίζοντας τους φθόγγους ή τις λέξεις που τον συγ-ΚΙΝΟΥΝ. Έτσι... ως εσωτερική αντίσταση και διαμαρτυρία, κατά το λίκνισμά του (και μάλιστα το προεκλογικό) μέσα σ' αυτό το παγκόσμιο, πλέον, πελώριο, ξεγάνωτο και θορυβώδες ταψί, που δε λέει να πάψει να θεωρεί τις συνειδήσεις μας αλεύρι...


Παλιά, ως έφηβοι, κάπου εκεί στη δεκαετία του '80, πηγαίναμε με την παρέα μου στο Φάληρο, σ' ένα λούνα-παρκ, δίπλα στη θάλασσα στημένο. Αγκάζαραν πάντα ωραίες λιακάδες την Ελλάδα: αυτή την καλλονή ερωμένη του ηλίου, την από τότε κακοποιημένη πόρνη των πολιτικών.


Σβήναμε το τσιγάρο και μπαίναμε μέσα στο "ταψί", επιζητώντας να αναμετρηθούμε με την αδρεναλίνη, να στραπατσάρουμε τα κορμιά και τα στομάχια μας ως άλλοι δεσμώτες του ιλίγγου, να ουρλιάξουμε όσα τότε δεν βρίσκανε τον τρόπο να αρθρωθούν αλλιώς. Ψάχναμε τη θέση μας στον κόσμο: την ώρα της κοπάνας μεσοβδόμαδα, τα Σάββατα στα ταβερνεία της Καισαριανής.


Κι αυτός ο κόσμος, μεσοβδόμαδα, ήταν το ταψί! Γιατί το σχολείο δεν ήταν σημείο αναφοράς, όχι μόνο από μία αόριστη αντίδραση αλλά, κυρίως, από μια ασυνείδητη απροσδιόριστη απαρέσκεια, που σήμερα, πολλά χρόνια αργότερα, την αναλύω, αλλά εξακολουθώ να την κρίνω λογική. Αυτό το πράγμα που το λέγανε "σχολείο" ήταν η αντι-αντανάκλαση του κόσμου. Μια παρα-μόρφωση εφιαλτική. Κι ας ήμουν, προσωπικα, μεταξύ των πρώτων, κι ας πήγαν οι περισσότεροι από μας στα πανεπιστήμια αργότερα. Ανάγκα και θεοί πείθονται πάντα στην Ελλάδα!


Έτσι νομίζαμε, τότε, ότι κάναμε επανάσταση: μέσα σ' ένα ταψί την ώρα της κοπάνας. Ήταν ο προηγούμενος αιώνας. Ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί σε τι ταψί θα μας χορεύανε με την ανατολή του νέου;


Πάμε για τραγούδι...


Αχ, Ελλάδα!

Θα φύγω ένα καλοκαίρι
απ’ το χεράκι θα κρατάω τα παλιά μου χρέη μόνο
χωρίς βαλίτσα, ντάλα μεσημέρι
και ψάθινο παράπονο θα έχω για το δρόμο.

Αχ, Ελλάδα, μου ’ταξες φλουριά,
μα μ’ έχεις στο Μινώταυρο για φόρο.
Αχ Ελλάδα, το ξέρω από παλιά
παιδί του Κρόνου είμαι, δε γλιτώνω.

Θ’ ανοίξω έπειτα πανιά
τα χρέη μου θα βάλω για μπουγάδα σ’ ένα ιστιοφόρο
να ξεπληρώσω έτσι στην Ελλάδα
το φως της: του Οιδίποδα σακάτεμα και δώρο.

KASSANDRA, προεκλογικά ξόρκια!













Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου